ഞാന് ഒന്നാം ക്ലാസില് പഠിച്ച കാലം ഒന്നോര്ത്തെടുത്തോട്ടെ. ആദ്യ ദിവസങ്ങളിലെ കരച്ചില് ഒന്നും ഉണ്ടായില്ലെന്ന് ഞാന് ഓര്ക്കുന്നു. കാരണം ഞാന് നല്ല കുട്ടിയല്ലേ. ഹരിശ്രീ എഴുതിക്കുമ്പോള് , നന്നായി,ഒന്നുപോലും തെറ്റിക്കാതെ, ഗുരു പറഞ്ഞുതന്ന "ഹരിശ്രീ ഗണപതയെ നമ" എന്ന് കരയാതെ പറഞ്ഞു പോലും.അതിനാല് ഞാന് നന്നായി തുടര്ന്നു പഠിക്കുമെന്നു അമ്മയ്ക് നല്ല വിശ്വാസം.ഞാന് നല്ല കുട്ടി ആണെന്നും, നല്ല കുട്ടികള് വെറുതെ കരയില്ലെന്നുമാണ് അമ്മയുടെ വാദം.
ഒന്നാം ക്ലാസ്സില് കുഞ്ഞപ്പ മാഷിന്റെ കഥകളും പഠനവുമായി നല്ല രസമായിരുന്നു. ഇടയ്ക് കൂട്ടുകാരിയോട് മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോള് മാഷ് ചോദിക്കും "എന്താ മോളെ ?" എന്ന്. അപ്പോള് അവള് എന്നെ പിച്ചി, മാന്തി എന്നൊക്കെ പരാതി പറയുമ്പോള് ഇത്തിരി സങ്കടം വരുമായിരുന്നു. നല്ല കുട്ടികള് കൂടുകാരുമായി വഴക്കിടാന് പാടില്ലെന്ന് അപ്പോള് മാഷും പറയും. എന്നിട്ട് അവളോട് മിണ്ടാന് പറയും. മനസില്ലാമനസ്സോടെയാണ് അവളെ ഒന്ന് വിളിക്കുക. പക്ഷെ അതിനുപകരമായി അവളുടെ ചിരി കാണുമ്പോള് എന്തൊരു സന്തോഷമായിരുന്നു!!!
"നല്ല കുട്ടികള് നന്നായി പഠിക്കണം", അമ്മയ്ക് എന്നില് വലിയ വിശ്വാസം. ക്ലാസില് കേട്ടെഴുത്തിനും, കണക്കിനും സ്ലേറ്റില് പത്തില് പത്തു കിട്ടുമ്പോള് , അത് മാഞ്ഞു പോകാതെ അമ്മയെ കൊണ്ടുപോയി കാണിക്കാന് എന്ത് തിടുക്കമായിരുന്നു!!!കയ്യിലോ കുപ്പായത്തിലോ തട്ടി ചോക്കിനെ കൊണ്ടെഴുതിയ ആ മാര്ക്ക് തരിമ്പും മായാതിരിക്കാന് പരമാവധി ശ്രമിക്കും. (അന്ന് ഞങ്ങള് നാട്ടിന്പുറത്തെ കുട്ടികള് ബാഗ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നില്ല. ഒരു വീതിയുള്ള റബ്ബര് ബാന്ഡ് കൊണ്ട് പുസ്തകവും സ്ലേറ്റും കുടുക്കി ഇടും.പിന്നെ പ്ലാസ്റ്റിക് നൂലുകൊണ്ട് മെടഞ്ഞ "കൊട്ട" എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു സഞ്ചി നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. കൂടിപ്പോയാല് ഒരു അലുമിനിയം പെട്ടി)
സങ്കടമെന്തുന്ടെകിലും അതൊന്നും എന്നെ ബാധിക്കിക്കുന്നില്ലെന്ന് അഭിനയിക്കാന് ഈ നല്ല കുട്ടി
പദവി ഒരു കാരണമായി. പുറത്തെ ആള്ക്കാരെ കൊണ്ട് നല്ല കുട്ടി എന്ന് തന്നെ പറയിച്ചു. സങ്കടവും വാശിയും, കരച്ചിലും, അടികൂടലുമൊക്കെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഏട്ടന്റെയും മുമ്പില് മാത്രം!!!!!
ഒന്നാം ക്ലാസ്സില് കുഞ്ഞപ്പ മാഷിന്റെ കഥകളും പഠനവുമായി നല്ല രസമായിരുന്നു. ഇടയ്ക് കൂട്ടുകാരിയോട് മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോള് മാഷ് ചോദിക്കും "എന്താ മോളെ ?" എന്ന്. അപ്പോള് അവള് എന്നെ പിച്ചി, മാന്തി എന്നൊക്കെ പരാതി പറയുമ്പോള് ഇത്തിരി സങ്കടം വരുമായിരുന്നു. നല്ല കുട്ടികള് കൂടുകാരുമായി വഴക്കിടാന് പാടില്ലെന്ന് അപ്പോള് മാഷും പറയും. എന്നിട്ട് അവളോട് മിണ്ടാന് പറയും. മനസില്ലാമനസ്സോടെയാണ് അവളെ ഒന്ന് വിളിക്കുക. പക്ഷെ അതിനുപകരമായി അവളുടെ ചിരി കാണുമ്പോള് എന്തൊരു സന്തോഷമായിരുന്നു!!!
"നല്ല കുട്ടികള് നന്നായി പഠിക്കണം", അമ്മയ്ക് എന്നില് വലിയ വിശ്വാസം. ക്ലാസില് കേട്ടെഴുത്തിനും, കണക്കിനും സ്ലേറ്റില് പത്തില് പത്തു കിട്ടുമ്പോള് , അത് മാഞ്ഞു പോകാതെ അമ്മയെ കൊണ്ടുപോയി കാണിക്കാന് എന്ത് തിടുക്കമായിരുന്നു!!!കയ്യിലോ കുപ്പായത്തിലോ തട്ടി ചോക്കിനെ കൊണ്ടെഴുതിയ ആ മാര്ക്ക് തരിമ്പും മായാതിരിക്കാന് പരമാവധി ശ്രമിക്കും. (അന്ന് ഞങ്ങള് നാട്ടിന്പുറത്തെ കുട്ടികള് ബാഗ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നില്ല. ഒരു വീതിയുള്ള റബ്ബര് ബാന്ഡ് കൊണ്ട് പുസ്തകവും സ്ലേറ്റും കുടുക്കി ഇടും.പിന്നെ പ്ലാസ്റ്റിക് നൂലുകൊണ്ട് മെടഞ്ഞ "കൊട്ട" എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു സഞ്ചി നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. കൂടിപ്പോയാല് ഒരു അലുമിനിയം പെട്ടി)
സങ്കടമെന്തുന്ടെകിലും അതൊന്നും എന്നെ ബാധിക്കിക്കുന്നില്ലെന്ന് അഭിനയിക്കാന് ഈ നല്ല കുട്ടി
പദവി ഒരു കാരണമായി. പുറത്തെ ആള്ക്കാരെ കൊണ്ട് നല്ല കുട്ടി എന്ന് തന്നെ പറയിച്ചു. സങ്കടവും വാശിയും, കരച്ചിലും, അടികൂടലുമൊക്കെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഏട്ടന്റെയും മുമ്പില് മാത്രം!!!!!